Sinds de Zuiderzee in 1932 is afgesloten, is die voormalige binnenzee een meer. De voormalige kustvissers in de oude Zuiderzeehavens bleven dit water tot in de zestiger jaren consequent 'de zee' noemen. Dat was vanuit hun ervaring gedacht begrijpelijk, maar de zeilers die zich op dit meer waagden, werden niet voor niets ernstig gewaarschuwd voor de grote afstanden tussen de havens, voor de mogelijkheid dat het weer plotseling verslechtert en voor de lastige, steile golfslag die ontstaat bij enige windkracht en de noodzaak deugdelijke navigatiemiddelen te gebruiken. Een halve eeuw geleden was zeilen op het IJsselmeer om die redenen avontuurlijk, want de schepen waren vrij klein en het noodzakelijke navigeren was nieuw voor plassenzeilers.

Dat is in de decennia die volgden sterk veranderd. De jachten zijn veel groter, zeewaardiger en comfortabeler geworden. Navigeren gaat met GPS en de afstanden op het IJsselmeer worden in snel tempo kleiner door inpolderingen, door de aanleg van buitendijkse windturbineparken (waar je uit de buurt moet blijven) en door de veel hogere snelheid van deze jachten. Dat alles geldt in veel mindere mate voor de zeilers die met de traditionele platbodems varen. Die schepen zeilen moeizamer, minder snel, minder hoog aan de wind en hebben veel meer last van de steile golven die bij enige windkracht ontstaan. Op de foto het IJsselmeer bij harde wind, gefotografeerd vanuit een botter, hèt klassieke vissersschip van de Zuiderzee. Dergelijke golven moeten met wat beleid gepareerd worden, anders komen ze spontaan de lage kuip van de botter binnen, wat natuurlijk nergens goed voor is.